Deliliğin Özgürlüğünde Yeni Kanatlar Doğurdum
Bu yazının bir başlığı yok, olsaydı okunacak bir tarafı kalır mıydı acaba? Parmaklarımın ucundan kayıp giden satırların izlerini paylaşıyorum sadece. Gülmeyi unutan bir halim var nicedir. Benliğim bedenimden sıyrılıp yukarıya, çok uzaklara dalıp dalıp gidiyor.
İşte kadehim yine yarıda kaldı. Bir türlü ayak uyduramadığım hayatın bir cezası olacak acep? Küskünlüğünü alkolden arayan bir insan kadar aciz, her acılı güfte de kendine pay çıkaran bir dilenci kadar yanlışım.
Tabi ya, herkes en doğrusunu yaparken hatalar bütününden oluşan bendim. Yaradılışımın belirsizliğindeki isyanı kime atsaydım!
Kaygılarımın ve tasalarımın kaynağı her zaman acayip sorgulamalarımın arta kalanlarıydı. Niye ve niçin sorularına delirdim ben. Dünyanın düzenine çomak sokacağımı sandım. Yaşamıma bir sebep bulma arayışımdandı geç kalışlarım.
Elimi tutana şüpheyle yaklaştım, beni sevmeyene mıknatıs gibi yapıştım. İnsanlar kötüydü, fakat seversem düzeltebileceğimi düşündüm. İçten, hilekârsız sevginin boyun eğdiremeyeceği çiçek yoktur zannettim.
Ah Ademoğlu, ne çok şey zannedip kendi yalanına kendin kanıyorsun öyle! Pembe bulutlar, pamuktan yataklar, güneşten meyve topları da vardır senin hayal evinde.
Riya karışan bakışlar, menfi içeren sözlüklerin öbeklerinden haberin yok mu? Kim sadece çıkarsız seviyor seni, hiç düşündün mü?
Bak ben bunları düşünmekten adımı deliye çıkardım. Gördüm yaratılmış canlıların birbirine olan kıyımını, vahşetle eş değer günahlarını. Bu sebepten yıktım inşa ettiklerimi, balkon kenarında büyüttüğüm reyhanı kuruttum.
Kavga etmeyi desen çoktan bıraktım. Uzlaşmacı tarafımı gündüz düşlerimde, adalet peşinde koşan tarafımı ise iz düşümde kaybettim. Rahat bir oh çekip, deliliğin özgürlüğünde yeni kanatlar doğurdum…
- Semra Şenol
