Çamur içindeki Lotus

Beni severken seni üzme hakkını bir türlü kendimde göremiyorum. Tesadüfi olarak birbirimizi sevme gafletinde bulunduk. Bu aşk, bu ilk kalp çarpıntısı benim için dünyalara bedeldi. Fakat sana yıkımı getirdi!

Beni sevmek katlanılacak dert değildi, kimse bunu yapmak için uğraşmadı. Ben de sevilmeyi talep etmediğim gibi hayalime bile koymamıştım. Sonra sen birden bire, apansız bir gülümsemeyle giriverdin hayatıma.

Şaşakalmış, birazcık da utanmıştım. Misafirliğe gelen komşu çocuğu gibiydim elimin ayağımın dolaşmasını engelleyemiyordum. Gözünde büyüttün beni, yanında durulacak biri sandın veya böyle olmasını umdun. Kendi duygularımdan bu denli eminken halen daha senin bana olan sevgini bir türlü yakışık bulmuyorum.

Rezildim. Dışta kalan insanlar örselenmiş ruhumu görmezdi ama sen ya yanlışlıkla yada bile isteye gördün. Bak işte tamda burada utandım senden, bunca zaman nasır tutmuş olan vicdanım sızladı. Çamurun içinde bulanık sularda açmaya çalışan bir lotustun, ama ben seni yanımda tutamayacak kadar nankördüm.

Sen yanımda durdukça, gözlerimin içinde hala daha temiz kalmış bir parça ararken kendime kızıyordum. Biliyordum ki bende iyi kalan her şey sen karşıma çıkmadan çok önce ölmüş toprağa karışmıştı. Bencillik yaptığım her an benimle kalmanı diledim. Aşkın beni iyileştirmiyordu ancak daha kötü biri olmamı engelliyordu.

Öyle ki sana zarar verene kadar. Durdum, kaybolan yaşantıma seni de eklemeyecek kadar sevmişim demek ki. Şu an yaptığım şeyi ayrılık gibi görme, bir kurtuluş olarak gör. Bataklık seni de içine çekmeden kaç kurtar kendini benden…

• Semra Şenol